Młocarnia
Z Wikipedii
Młocarnia (młockarnia) - maszyna rolnicza służąca do młócenia, czyli do oddzielania ziaren zboża od kłosów.
Konstruktorem pierwszej młocarni (ok. roku 1796 był szkodzki inżynier mechanik Andrew Meikle. Była ona przeznaczona do mechanicznej separacji ziarna od kłosów, łodyg i łusek zbożowych.
Przez tysiące lat ziarno było młócone ręcznie za pomocą cepów. Była to praca bardzo ciężka i wymagająca poświęcenia długiego czasu, młockę przeprowadzano od żniw czasami aż do wiosny, w miarę wolnego czasu. Mechanizacja tego procesu poważnie zmniejszyła nakład ciężkiej pracy ponoszony w gospodarstwie rolnym.
Zasadniczym elementem młocarni jest bęben młócący, który poprzez ocieranie o część nieruchomą zwaną klepiskiem oraz uderzanie rozbija kłosy, łuski strąków. Następnie na wytrąsaczach następuje oddzielenie słomy od frakcji drobnych.
Rozwój młocarń sprawił, że w II połowie XIX wieku były wydajne. Młocarnia wymaga dużej mocy, dltego były napędzane końmi poprzez kieraty później używano lokomobili i silników elektrycznych (zwykle za pomocą koła pasowego i pasa trasmisyjnego). W Polsce produkowało je wiele zakładów. Największą wytwórnią młocarń były zakłady H.Cegielskiego w Poznaniu. Po II wojnie światowej produkowano je nadal aż do 1990 roku. Głównymi wytwórniami tych maszyn były: Fabryka Maszyn Rolniczych "Agromet" w Lublinie i Warfama w Dobrym Mieście (dawne olsztyńskie). Do dziś przetrwały ich nazwy - "Lublinianki" (MCC-10A, MCC-10B, MC-85,MZK-4B) i "Warmianki" (M-05, MSC-6A, MSC-7).
Obecnie jako samodzielna maszyna nie jest produkowana, występuje jako element kombajnu zbożowego. Najpopularniejszą marką kombajnu w Polsce jest Bizon.
Pierwsze, proste i małe młocarnie tylko młóciły i oddzielały drobne frakcje od słomy, nie oczyszczały wymłóconego ziarna. Większe, nowocześniejsze były zintegrowane z wialnią a nawet z segregownicą ziarna. Większość młocarni miała małą szerokość, zboże do młócenia podawano ułożone wzdłuż maszyny (kłosami do przodu). Po wymłóceniu słoma była potargana, połamana. Nie nadawała się do pokrywania dachów. Istniał szczególny rodzaj młocarni tzw. szerokomłotne, które umożliwiały podawanie zboża (żyta) do maszyny ułożonego w poprzek. Bębny młócące w tej maszynie tylko wybijały ziarno, a nie niszczyły słomy, która pozostawała prosta.
