Klasa robotnicza idzie do raju
Z Wikipedii
| Klasa robotnicza idzie do raju | |
| Oryginalny tytuł | La Classe operaia va in paradiso |
| Gatunek filmu | dramat obyczajowy |
| Kraj | Włochy |
| Czas trwania | 125 min. |
| Reżyseria | Elio Petri |
| Scenariusz | Elio Petri, Ugo Pirro |
| Główne role | Gian Maria Volonté, Mariangela Melato, Gino Pernice |
| Muzyka | Ennio Morricone |
| Zdjęcia | Luigi Kuveiller |
| Język | włoski |
| Strona IMDb | |
Klasa robotnicza idzie do raju (wł. La Classe operaia va in paradiso) – włoski film z roku 1971 w reżyserii Elia Petriego.
Film został nagrodzony Złotą Palmą na festiwalu w Cannes w 1972 (ex aequo ze Sprawą Matteiego Francesca Rosiego; wśród pokonanych znalazły się Perła w koronie Kazimierza Kutza, Goście Elii Kazana, Król, dama, walet Jerzego Skolimowskiego, Jeremiah Johnson Sydneya Pollacka i Solaris Andrieja Tarkowskiego). Specjalne wyróżnienie na tym samym festiwalu otrzymał Gian Maria Volonté, odtwórca głównych ról w obydwu zwycięskich filmach.
[edytuj] Opis filmu
Lulu Massa jest tokarzem akordowym i jednocześnie przodownikiem pracy w fabryce w Mediolanie. Jego wysoka wydajność nie daje mu jednak niczego poza nieprzychylnym stosunkiem kolegów. W ferworze pracy Lulu traci palec, co związkowcom daje asumpt do organizacji protestu i walki o lepsze warunki pracy. Lulu za podszeptem goszystowskich działaczy studenckich włącza się do historii, najpierw jako agitator, później jako uczestnik rozruchów, dzięki czemu traci pracę i w efekcie załamuje się. Ostatecznie wraca do pracy, gdzie jednak już tylko wegetuje na podrzędnym stanowisku.
Tytuł filmu nawiązuje do sceny proroczego snu, w którym ludzie pracy nie mogą po śmierci wejść do raju, gdyż drogę zagradza im mur.
[edytuj] Obsada
- Gian Maria Volonté jako Lulu Massa
- Mariangela Melato jako Lidia
- Luigi Diberti jako Bassi
- Salvo Randone jako Militina
- Federico Scrobogna
- Gino Pernice
- Giuseppe Fortis
- Renata Zamengo
