Język bretoński
Z Wikipedii
| Brezhoneg | |
| Obszar | Bretania (Francja) |
| Liczba mówiących | 300 tys. |
| Ranking | (poza pierwszą 100.) |
| Klasyfikacja genetyczna | Języki indoeuropejskie *Języki celtyckie **Języki brytańskie ***Język bretoński |
| Pismo | łacinka |
| Kody języka | |
| ISO 639-1 | br |
| ISO 639-2 | bre |
| W Wikipedii | |
| Zobacz też: język, języki świata | |
Język bretoński - język z grupy brytańskiej (p-celtyckiej) języków celtyckich. Posługuje się nim blisko 400 tys. Bretończyków, zamieszkujących dolną (zachodnią) Bretanię (północno-zachodnia Francja). Uznany został przez państwo francuskie za tzw. język regionalny. Posiada 4 najważniejsze dialekty: cornuaillais, léonard, trégorrois i vannetais. Najstarsze zabytki literatury w języku bretońskim pochodzą z IX wieku.
Celtowie, z których języka rozwinął się później bretoński, przybyli do Bretanii w V-VI wieku n.e. z południowo-zachodniej Brytanii. Ich migracja była wymuszona najazdem germańskich Sasów. Język bretoński jest blisko spokrewniony z językiem kornijskim (kornickim), który rozwijał się w Kornwalii. Jeszcze w XII wieku mówiący tymi językami mogli się swobodnie porozumieć.
bretoński • brytyjski • celtyberyjski • galatyjski • galijski • irlandzki • kornijski • kumbryjski • lepontyjski • manx • piktyjski • shelta • staroirlandzki • szkocki gaelicki • walijski
