Hui-Ko
Z Wikipedii
Hui-Ko (albo Hui-Ke, 慧可; jap. Jinkō Eka, ur. 487, zm. 593) - drugi patriarcha buddyzmu zen (przed Seng Tsan), jeden z czterech uczniów Bodhidharmy.
Jak głosi legenda, gdy w rodzinie Chi urodził się chłopiec, rodzice ujrzeli duchową istotę, bodhisattwę Wei To'u, noszącego złotą zbroję, który przybył zaoferowć ochronę dziecka. Dlatego chłopiec otrzymał imię Shen Kuang, co znaczy duchowe światło.
Wg legendy, mnich Shen Kuang przybył na początku zimy do klasztoru Shaolin, z zamiarem osiągnięcia oświecenia, jednak nie udało mu się to. Postanowił zatem zostać uczniem Bodhidharmy, który medytował w jaskini znajdującej się nieopodal klasztoru. Mistrz nie chciał go przyjąć, sugerując, iż obaj zmarnują swój czas. Shen Kuang był zdeterminowany - stał przed wejściem jaskini recytując sutry, nie zważał na przenikliwe zimno i powoli przysypujący go śnieg. Bodhidharma wciąż jednak ignorował jego osobę. Wówczas Shen Kuang odciął sobie dłoń i wrzucił do jaskini. Bohidharma widząc skalę jego determinacji przyjął go na ucznia i nazwał Hui-Ko ("zdolny osiągnąć mądrość"). W wielu wersjach tej opowieści motyw odcięcia dłoni (ręki) powtarza się, choć trudno ocenić na ile jest prawdziwy. Dość powszechny pogląd głosi, iż wielkie poświęcenie na jakie zdobył się Hui-Ko ma podkreślać znaczenie w treningu zen bodhicitty, czyli pragnienia oświecenia.
Hui-Ko ćwiczył zen u boku Bodhidharmy przez 8-9 lat. Opuścił go mając 40 lat. Bodhidharma miał wrogów, którzy pragnęli śmierci jego oraz jego uczniów. Gdy Hui-Ko odszedł od swojego nauczyciela, ukrywał się przez 40 lat i dopiero mając 80 lat wyszedł z ukrycia i rozpoczął nauczanie. Na skutek intryg wrogów został skazany na ścięcie za herezję, zdołał jednak przekazać Dharmę Seng Tsan.
[edytuj] Zobacz też
| Poprzednik Bodhidharma 達摩 |
 |
Patriarcha chán / zen |
|
Następca Seng Tsan 僧燦 |
