Henryk Arctowski
Z Wikipedii
Henryk Arctowski (ur. 15 lipca 1871 w Warszawie - zm. 21 lutego 1958 w Waszyngtonie) - polski geograf, geofizyk, podróżnik, szeroko związany z badaniami krajów polarnych.
Był synem Karola Artzta. Ukończył gimnazjum dla chłopców w Inowrocławiu. Studiował nauki chemiczne, geologiczne i meteorologiczne w Belgii, Francji, Anglii i Szwajcarii, po czym w latach 1897–1899 (wraz z Antonim Bolesławem Dobrowolskim) objął kierownictwo naukowe międzynarodowej wyprawy do Antarktydy statkiem Belgica. W latach 1903-1909 kierował stacją meteorologiczną obserwatorium w Uccle w Belgii. W 1910 brał udział we francuskiej wyprawie na Spitsbergen i Lofoty, następnie przez kolejne osiem lat był kierownikiem działu przyrodniczego Biblioteki Publicznej w Nowym Jorku. W 1918 opracował Raport o Polsce na konferencję pokojową w Wersalu. W latach 1921–1939 był profesorem w Katedrze Geofizyki i Meteorologii na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W 1939 wyjechał do USA, gdzie w latach 1939–1950 był związany z uczelnią Smithsonian Institution w Waszyngtonie. Jego imieniem nazwano polską stację naukową w Antarktyce, na wyspie Króla Jerzego w archipelagu Szetlandów Południowych. Góra Arctowskiego to szczyt wulkaniczny na Antarktydzie Zachodniej o wysokości 1408 m n.p.m., Półwysep Arctowskiego na zachodnim brzegu Półwyspu Antarktycznego (Wybrzeże Danco).
