Fuke
Z Wikipedii
Fuke (jap. 普化禅) - gałąź buddyzmu zen istniejąca w Japonii od XIII wieku do wieku XIX. Mnisi Fuke byli znani z medytacji przez grę na flecie shakuhachi.
Fuke wywodzi się z nauk chińskiego mistrza zen (wł. chan) Linji Yixuan (ok. 800-866), znanego w Japonii jako Rinzai Gigen. Wśród uczniów Linji był też Pǔhuà (普化), którego imię jest po japońsku wymawiane "fuke" i którego szkoła fuke uważała za założyciela. Pǔhuà był człowiekiem wielu talentów, znany był ze swej twórczej natury. Nie wiadomo co prawda, czy miał jakieś zdolności muzyczne. Zwolennicy fuke wspominali jednak często legendę, według której miał on biec po swoim rodzinnym mieście uderzając w dzwon, aby przebudzić ludzi ku oświeceniu. W tym samym celu miał on używać fletu.
Fuke przyniósł do Japonii Shinchi Kakushin (心地覚心 1207-1298), znany też jako Muhon Kakushin (無本覚心) a po śmierci nazwany Hotto Kokushi (法燈国師). Kakushin studiował u chińskiego mistrza Wumen (無門).
Jakkolwiek obecnie nieistniejące, fuke w okresie feudalnym było całkiem popularne. Jego zwolennicy byli łatwo rozpoznawalni, dzięki grze na flecie, którą uważali za formę medytacji i nazywali suizen (吹禅). Ci mnisi-muzycy byli nazywani komosō (薦僧; dosłownie "mnisi słomianej maty") a w połowie XVII wieku komusō (虚無僧; dosłownie "mnisi pustki").
W okresie Edo (1603-1867) wielu roninów przystąpiło do fuke i z powodu ich porywczego temperamentu szkoła fuke zdobyła reputację przynoszącej kłopoty.
Ta, początkowo luźna, grupa mnichów skrystalizowała się w regularną szkołę zen dopiero około roku 1700. Szkoła przestała istnieć w 1871, w okresie meiji. Nowy rząd zakazał praktyk fuke i grania na shakuhachi w celach religijnych. Sam flet przetrwał i był używany przez świeckich muzyków, jednak dla celów medytacji bywa ponownie używany dopiero w czasach współczesnych.
