Francis Scobee
Z Wikipedii
Francis Richard "Dick" Scobee (ur. 19 maja 1939 r. w Cle Elum w stanie Waszyngton, zm. 28 stycznia 1986 r. w amerykańskiej przestrzeni powietrznej nad Przylądkiem Canaveral na Florydzie) - podpułkownik Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych, pilot wojskowy, uczestnik wojny w Wietnamie, amerykański astronauta, uczestnik programu lotów amerykańskich wahadłowców kosmicznych. Brał udział w dwóch misjach pojazdów tego typu. Zginął na pokładzie dowodzonego przez siebie wahadłowca Challenger, który 28 stycznia 1986 r. eksplodował 73 sekundy po starcie z Przylądka Canaveral.
Spis treści |
[edytuj] Edukacja i doświadczenie wojskowe
Po ukończeniu w 1957 r. Auburn Senior High School w Auburn wstąpił do Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych, gdzie swoją karierę rozpoczął jako mechanik silnikowy. Następnie został przeniesiony do bazy lotniczej Kelly w Teksasie. Podczas pobytu tamże ukończył szkołę wieczorową, uzupełniając w ten sposób 2-letni program college'u. Dzięki temu mógł się ubiegać o przyjęcie do Programu Szkolenia i Pozyskiwania Personelu Lotniczego. Ukończył Uniwersytet Arizony w 1965 r., uzyskując I stopień naukowy w zakresie inżynierii lotniczej. W 1966 r. otrzymał uprawnienia pilota wojskowego i od tamtej pory brał udział w wielu zadaniach, łącznie z bojową zmianą w Wietnamie. Po powrocie do ojczyzny uczęszczał do znajdującej się pod egidą Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych, Szkoły Pilotów Badań Lotniczych w bazie Edwards w Kalifornii. Po jej ukończeniu w 1972 r. uczestniczył w programach badawczych, w ramach których pilotował tak różnorodne samoloty jak Boeing 747, X-24B, F-111 oraz C-5. Ogółem w powietrzu spędził ponad 6500 godzin, pilotując 45 różnych typów samolotów.
[edytuj] Doświadczenie w NASA
Jako kandydat na astronautę został wybrany podczas rekrutacji w styczniu 1978 r. Po rocznym treningu i okresie próbnym w sierpniu 1979 r. został zakwalifikowany jako pilot wahadłowców. Obok obowiązków astronauty, pełnił również funkcję pilota-instruktora specjalnej wersji Boeinga 747 przeznaczonej do transportowania wahadłowców. Jego pierwszym lotem kosmicznym była misja STS-41-C na pokładzie wahadłowca Challenger, rozpoczęta 6 kwietnia 1984 r. Podczas tego lotu powierzono mu funkcję pilota. Drugim lotem do jakiego został przydzielony była misja STS-51-L, mająca się odbyć również na pokładzie Challengera. W locie tym objął stanowisko dowódcy wahadłowca. Misja ta okazała się być jego ostatnim lotem. 73 sekundy po starcie z Przylądka Canaveral, znajdujący się w fazie wznoszenia wahadłowiec eksplodował. Podczas tego wydarzenia wraz z nim śmierć poniosło sześcioro pozostałych członków załogi: Michael Smith, Judith Resnik, Ronald McNair, Ellison Onizuka, Gregory Jarvis oraz Christa McAuliffe. Ostatni komunikat radiowy, jaki dotarł do Centrum Kontroli Misji z pokładu Challengera na kilka sekund przed eksplozją, został nadany właśnie przez niego. W odpowiedzi na polecenie kontrolerów naziemnych, zdążył wypowiedzieć zdanie: "Zrozumiałem. Przechodzę na zwiększony ciąg". Ogółem w kosmosie spędził 168 godzin.
[edytuj] Pozostałe informacje
Członek różnych organizacji m.in. Towarzystwa Eksperymentalnych Pilotów Testowych, Stowarzyszenia Lotnictwa Eksperymentalnego, Stowarzyszenia Sił Powietrznych. Laureat wielu odznaczeń m.in. różnego stopnia Krzyży Lotniczych Sił Powietrznych, Medalu Lotnictwa, 2-krotnie Medalu Szczególnej Zasługi NASA, a także pośmiertnie odznaczony Medalem Honoru Kongresu Stanów Zjednoczonych. W gronie astronautów wszyscy nazywali go zdrobniale "Dick" (skrót pochodzący od jego drugiego imienia: Richard). Było to tak powszechne, że zdrobnienie to umieszczono nawet na naszywce jego kombinezonu pokładowego zamiast zwyczajowo wpisywanych tam imienia i nazwiska astronauty. Swój wolny czas lubił poświęcać na latanie, malarstwo olejne, majsterkowanie stolarskie, jazdę na motocyklu, grę w racquetball, jogging oraz aktywność na świeżym powietrzu. Pozostawił żonę June i osierocił 2 dzieci.
