Czasownik posiłkowy
Z Wikipedii
Czasownik posiłkowy to część mowy, która ma właściwości składniowe i morfologiczne czasowników danego języka, jednak w przeciwieństwie do nich nie ma żadnego znaczenia własnego, a spełnia jedynie funkcje gramatyczne (w szczególności służy do tworzenia form złożonych).
Wśród czasowników posiłkowych można znaleźć czasowniki spełniające jedynie taką rolę, jak również czasowniki, które w innych zastosowaniach są normalnymi czasownikami ze znaczeniem własnym.
[edytuj] Język polski
Czasownikiem posiłkowym jest czasownik "być" używany w czasie przyszłym niedokonanym - np. "będę jechał", "będziesz pić".
W dawnym języku polskim czas przeszły oraz zaprzeszły również tworzyło się za pomocą czasownika posiłkowego "być": "*widział jeśm", "*widzieli jeście" itd. Pozostałością po tym są ruchome końcówki: "żeśmy widzieli", "żebyśmy poszli", "wyście to zabrali?".
Czasownikami posiłkowymi są również czasowniki "być" i "zostać" używane do tworzenia form strony biernej - np. "jestem podglądany", "zostałem zrozumiany".
[edytuj] Język angielski
Za rozbudowany system czasów języka angielskiego odpowiadają trzy czasowniki posiłkowe - "be", "have" i "do".
Czasownik "do", jest używany do tworzenia negacji - "I saw him", "I didn't see him", "Alice has a cat", "Alice doesn't have a cat".
[edytuj] Język japoński
Klasa czasowników w języku japońskim jest właściwie zamknięta - zapożyczenia bardzo rzadko stają się normalnymi czasownikami. Za to dowolny rzeczownik może spełniać funkcje czasownikowe dzięki czasownikowi posiłkowemu する (suru).
Np.
- sciągać (plik) - ダウンロードする (daunoroodo suru)
- ćwiczyć - 練習する (れんしゅうする renshuu suru)
