Zalm-norm
De Zalm-norm is een begrip waarmee bedoeld wordt dat inkomstenmeevallers van de rijksoverheid niet worden gebruikt voor extra uitgaven maar aangewend worden voor het aflossen van de staatsschuld. De naam verwijst naar de minister van Financiën Gerrit Zalm die deze norm invoerde tijdens het eerste paarse kabinet onder leiding van Wim Kok.
In de jaren 1983-1993 was het begrotingsbeleid gebaseerd op een feitelijke-tekortnorm. Aangezien het begrotingstekort wordt gemeten als percentage van het bruto binnenlands product (BBP), moest het beleid bijgestuurd worden, al naar gelang de conjunctuur.
De Zalm-norm houdt in dat de uitgaven niet hoger mogen zijn dan een vooraf afgesproken plafond, de uitgavenkant wordt losgekoppeld van de inkomstenkant. De mee- en tegenvallers mogen op verschillende manieren gebruikt worden behalve inkomstenmeevallers, die mogen niet gebruikt worden voor extra uitgaven. Inkomstentegenvallers worden ook niet opgevangen door bezuinigingen.
Kern van het trendmatig begrotingsbeleid is een vast reëel uitgavenkader. Aan het begin van een kabinetsperiode, tijdens de onderhandelingen over het regeerakkoord, worden (onder bepaalde veronderstellingen over de ontwikkeling van de economie) afspraken gemaakt over de uitgaven (dat wil zeggen het saldo van uitgaven en niet-belastinginkomsten) en de inkomsten in de daaropvolgende vier jaar. Deze afspraken worden gemaakt in reële termen, dus uitgedrukt in euro's (vroeger guldens) van een bepaald jaar. Er wordt dus als het ware gecorrigeerd voor inflatie.
Het voordeel van de een vast reëel uitgavenkader is dat het niet conjuctuurgevoelig is en dat het minder eng (ruimer) is dan bij een feitelijke-tekortnorm.
