Vingerhoedskruid

Gewoon vingerhoedskruid

Rijk:	Plantae (Planten)
Stam:	Magnoliophyta (Bedektzadigen)
Klasse:	Magnoliopsida (Tweezaadlobbigen)
Orde:	Lamiales
Familie:	Plantaginaceae (Weegbreefamilie)
Geslacht:	Digitalis (Vingerhoedskruid)

Soort

Digitalis purpurea
L. (1753)

Vingerhoedskruid (Digitalis purpurea), ook wel gewoon vingerhoedskruid genoemd, is een tweejarige plant die veel in siertuinen wordt gebruikt. De witbloemige variant Digitalis purpurea 'Alba' heeft op de Nederlandse Rode lijst van planten gestaan.

Inhoud

1 Botanische beschrijving
2 Voorkomen
3 Gebruik
- 3.1 Medisch
- 3.2 Heksenkruid
4 Andere namen
5 Externe link

[bewerk] Botanische beschrijving

Vingerhoedskruid wordt 30 tot 150 cm groot. De plant heeft eironde tot lancetvormige bladeren, die aan de onderzijde grijs behaard zijn. De stengel en bloemstelen zijn bezet met korte, zachte haren. Vingerhoedskruid bloeit van mei tot oktober met meestal donkerrood gevlekte bloemen. Er zijn drie kleuren: donkerrood (hardroze), lichtpaars en wit. Om de rode vlek zit een witte rand. De geheel witbloeiend planten worden soms als aparte soort gezien. De bloemkroon is 4 tot 5 cm lang. De hommels moeten in de bloemkroon kruipen om bij de nectar te kunnen komen. Soms wordt echter een gaatje in de bloemkroon gebeten om zo bij de nectar te kunnen komen. Een plant kan meer dan 90 bloemen hebben en duizenden zaadjes.

[bewerk] Voorkomen

De plant komt zeer verbreid in het gehele land voor in bossen, op gekapte plekken in het bos en op bewerkte, in de schaduwliggende grond. Of het om wilde of verwilderde tuinplanten gaat is eigenijk niet vast te stellen. In Limburg en de Achterhoek zou de wilde plant nog te vinden zijn. In de overige gebieden van Nederland komen dan verwilderde planten voor.

[bewerk] Gebruik

[bewerk] Medisch

De plant bevat het glycoside digoxine, en is normaal erg giftig. Digoxine wordt gewonnen uit de bladeren van twee-jarige planten en wordt gebruikt bij behandeling van bepaalde hartritmestoornissen (boezemfibrilleren) en (steeds minder) bij de behandeling van hartfalen. Deze toepassing is voor het eerst beschreven door de engelse arts William Withering uit Birmingham, die waarnam dat bepaalde kruidenmengsels van een lokale kruidengenezeres zeer effectief waren bij hartfalen met ernstig oedeem van de benen. Hij ontdekte welk kruid het effectieve bestanddeel in het mengsel was en publiceerde deze bevinding in 1785.