Heuvel (geologie)
Een heuvel is een verhoging in het land. Geologisch onderscheidt men heuvels en bergen. Iets is een berg omdat het zich herkenbaar en bijzonder verheft t.o.v. zijn omgeving en veelal is ontstaan als gevolg van beweging in de ondergrond. Een heuvel ontstaat veelal door veranderingen aan de bovenkant door wind (duinen), water (b.v. een rivierdal) of ijs (stuwwallen).
In de volksmond worden in Nederland veel heuvels bergen genoemd. De aanduiding heuvel is ook terug te vinden in plaatsnamen en andere toponiemen zoals Scherpenheuvel.
Heuvels vindt men in Nederland als restanten van de ijstijd in Gelderland, door uitspoeling van rivieren in in Zuid-Limburg en ontstaan door wind en verstuiving als duinen in het westen. De Hoge Veluwe en de Sallandse Heuvelrug zijn Nationale Parken.
Een grafheuvel is een kunstmatige gemaakte ophoging op de plek waar het lichaam of de as van een overleden persoon is bijgezet.
Inhoud |
[bewerk] Hoogste heuvels
[bewerk] Nederland
- Limburg: Vaalserberg 323 meter boven NAP.
Zie voor de hoogste heuvels van de overige provincies de lijst van hoogste punten in het Koninkrijk der Nederlanden
[bewerk] België
- Signaal van Botrange, 694 meter boven TAW.
