Herbert Hoover
| Herbert Hoover |
||||||||||||||||
 |
||||||||||||||||
| 31e president | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
|
Herbert Clark Hoover (10 augustus 1874 – 20 oktober 1964) was van 1929 - 1933 de 31e President van de Verenigde Staten.
Inhoud |
[bewerk] Familie en achtergrond
Hoover werd geboren in West Branch te Iowa. Zijn familie behoorde tot de Quakers. Zijn ouders waren Jesse Hoover en Hulda Minthorn. Zijn vader overleed in 1880, zijn moeder in 1884. Na hun dood woonde Hoover in Newburg in Oregon.
In de zomer van 1885 stapte de 11-jarige "Bert" Hoover op een trein richting het westen, naar Oregon. Hij had twintig cent bij zich, die in zijn kleren genaaid waren, en ook een mand vol lekkers van zijn tante Hannah. Aan de andere kant van het continent werd hij opgewacht door zijn oom John Minthorn, een dokter en schoolinspecteur die Hoover zich later herinnerde als "een op het eerste gezicht strenge man, maar zoals alle Quakers een ruwe bolster met een blanke pit".
Tijdens zijn zes jaren in Oregon leerde Hoover op zijn eigen benen te staan. "Mijn jeugdige ambitie was om in mijn eigen bestaan te kunnen voorzien, zonder enige hulp van wie dan ook, waar dan ook." Als loopjongen bij zijn ooms 'Oregon Land Company' leerde hij boekhouden en typen en volgde hij avondlessen bedrijfskunde. Dankzij een schooljuf, mevrouw Jane Grey, kreeg hij aandacht voor schrijvers als Charles Dickens en Sir Walter Scott. Dickens' "David Copperfield", het verhaal over een wees die ook zichzelf moest zien te redden in de wereld, zou altijd een favoriet blijven.
[bewerk] Opleiding
In het najaar van 1891 ging Hoover studeren aan de nieuwe Stanford-universiteit te Palo Alto in Californië. Hij deed meer buiten de collegebanken dan erin, managede honkbal- en American Football-teams, begon een wasserette en runde een sprekers-agentschap. Hij zocht de steun van andere minderbedeelde jongens tegen de bobo's van de campus en werd met enige tegenzin gekozen tot student-penningmeester op het "Barbaren"-program - een functie waarin hij een schuld van $2000 van de studentenvereniging saneerde.
Hoover verdiende zijn collegegeld door typewerk te doen voor professor John Casper Branner, die hem ook een zomerbaan bezorgde als cartograaf van het Ozark berggebied in Arkansas. In Branners geologie-lab ontmoette hij ook Lou Henry, de in 1874 in Waterloo, Iowa geboren dochter van een bankier. Lou hield, net als haar mede-Iowaan, van de buitenlucht en was evenzeer zelfstandig als hij. "Wat anderen over je denken is niet zo belangrijk als wat je van binnen voelt", vertelde ze vrienden van de universiteit.
Hoover studeerde drie maanden voor zijn 21e verjaardag af in mei 1895. Hij verliet Stanford met $40 dollar op zak en zonder vooruitzichten op een baan. Maar hij nam meer van zijn alma mater op het boerenland mee dan een geologie-bul; Stanford had Hoover een identiteit gegeven, een beroep en een toekomstige echtgenote. Maar Stanford werd voor de wees uit West Branch vooral een surrogaat-familie, een plek om naar terug te keren.
In 1899 trouwde hij zijn Stanford-liefde, Lou Henry. Ze vertrokken naar China, waar hij voor een privaat bedrijf werkte als China's voornaamste mijnbouwkundige. In juni 1900 kwamen de Hoovers in Tianjin vast te zitten door de Boxeropstand. Ruim een maand lag het stadje onder vuur. Terwijl zijn vrouw in het ziekenhuis werkte, gaf hij leiding aan het opwerpen van barricades en eenmaal riskeerde hij zijn leven om een aantal Chinese kinderen te redden.
Na dit avontuur vertrok het echtpaar naar Australië. Hoover ging daar aan het werk om de mijnbouw in West-Australië op te zetten en ontwikkelde een systeem van mijnbouw dat heden ten dage nog in gebruik is. Hij verdiende er een aanzienlijk fortuin.
[bewerk] Hoovers filantropische jaren
Het moe om geld te verdienen, zocht Herbert Hoovers Quaker-kant een manier om mensen van dienst te zijn. In augustus 1914 werd hij op zijn wenken bediend toen de moord op Aartshertog Frans Ferdinand van Oostenrijk de vlam in het kruitvat was die zou uitgroeien tot de Eerste Wereldoorlog. Door het uitbreken van deze oorlog raakten 120.000 Amerikanen dakloos en zonder geld gestrand in Europa.
Op 3 augustus ontving Hoover een spoedverzoek om hulp van de Amerikaanse ambassadeur aan het Hof van St. James, Walter Hines Page. Binnen 24 uur werden 500 vrijwilligers opgetrommeld en werd de Grote Balzaal van het Savoy Hotel omgebouwd tot kantine en distributiecentrum voor voedsel, kleding, kaarten voor de stoomboot en contanten. "Ik realiseerde het me toen niet, maar op 3 augustus 1914 was mijn carrière als ingenieur over; ik had me op het hellende vlak van het openbare leven begeven."
Gedurende de volgende weken verstrekte Hoover hulp om thuis te komen aan iedereen, van Chief White Feather uit Pawhuska (Oklahoma) tot met juwelen omhangen weduwen. Toen één mevrouw boos eiste dat er een geschreven verklaring zou komen dat haar schip niet midden op de oceaan door een Duitse U-boot zou worden getorpedeerd, ondertekende hij onmiddellijk.
Samen met negen ingenieursvrienden leende Hoover wanhopige reizigers $1,5 miljoen. Op $400 na werd het allemaal terugbetaald, wat het vertrouwen van de Grote Ingenieur in het Amerikaanse karakter verstevigde. "Het verschil tussen dictatuur en democratie," zo mocht Hoover graag zeggen, "is simpel: dictators organiseren van de top neerwaarts, democraten van de bodem naar boven."
In het najaar van 1914 werd België - dat vastzat tussen Duitse bajonetten en Britse blokkades - bedreigd door hongersnood. Hoover werd gevraagd een nooit eerder vertoonde humanitaire hulpoperatie op te zetten voor het kleine koninkrijk, dat voor 80 procent van zijn voedselvoorziening afhankelijk was van import. Hiervoor zou hij een carrière als de meest aanzienlijke mijnbouwkundige ter wereld op moeten geven. Hij piekerde een aantal dagen over het verzoek en zei uiteindelijk tegen een vriend "laat het fortuin naar de hel lopen". Hij nam de immense taak onder twee voorwaarden aan: dat hij geen loon zou ontvangen, maar wel volledige vrijheid in de organisatie en het bewind van wat de 'Commissie voor de Hulp aan België' zou komen te heten.
De CHB werd in feite een onafhankelijke republiek van humanitaire hulp, met een eigen vlag, marine, molens en spoorlijnen. Het budget van $12 miljoen per maand kwam voort uit vrijwillige donaties en overheidssteun. Meer dan eens deed Hoover publiekelijk toezeggingen voor veel meer geld dan hij feitelijk had. In een voorloper op forenzen-diplomatie stak hij 40 keer de Noordzee over om de vijanden in Londen en Berlijn over te halen om noodhulp door te laten voor de oorlogsslachtoffers. Hij leerde de Belgen, die maïzena als veevoer beschouwden, om maïsbrood te eten. Al met al heeft de CHB zo'n tien miljoen mensen van de hongerdood gered.
Elke dag bracht nieuwe crises. De Britten onderzochten aantijgingen dat Hoover voor de Duitsers spioneerde. Duitsland deporteerde jeugdige medewerkers van de CHB, onder wie een majoor van het Leger des Heils, om dezelfde redenen. In de VS wilde senator Henry Cabot Lodge Hoover vervolgen wegens het heulen met de vijand. Theodore Roosevelt beloofde echter om Lodge in bedwang te houden, Hoover meedelende dat "de moed van een politicus groter is in zijn kantoor dan in de krant".
Ondanks de obstakels bleef Hoover volhouden, kocht hij rijst aan in Birma, Argentijnse maïs, Chinese bonen en Amerikaanse bloem, vlees en vetproducten. Lang voor de Wapenstilstand van 1918 was Hoover een internationale held die, volgens ambassadeur Walter Hines Page, "zijn carrière begonnen is in Californië en zal beëindigen in de hemel".
Toen de Verenigde Staten aan de oorlog gingen deelnemen, stelde president Woodrow Wilson Hoover aan als hoofd van de Voedsel Administratie (Food Administration). Hij slaagde erin om de consumptie van voedsel dat overzees nodig was terug te dringen zonder voedsel in Amerika op de bon te zetten en voorzag de geallieerden toch van een hartig maal.
Na de wapenstilstand organiseerde Hoover, lid van de Hoge Economische Raad en hoofd van de American Relief Administration, voedselzendingen voor de miljoenen hongerigen in Centraal-Europa. Hij bood in 1921 hulp aan het door honger getroffen Rusland van de bolsjewieken. Toen een criticaster hierop vroeg of hij zo het bolsjewisme niet ondersteunde, antwoordde Hoover boos: "Twintig miljoen mensen sterven van de honger. Wat hun politiek ook is, zij zullen gevoed worden!"
[bewerk] Presidentschap
[bewerk] Samenvatting
Als Republikeins president had hij tijdens zijn ambtsperiode vooral te maken met de Grote Depressie, het gevolg van de beurscrash van New York, op 24 oktober 1929. Hij trachtte de economie uit het slop te halen door de instelling van overheidsfondsen, waar zakenlieden en boeren gemakkelijk leningen konden afsluiten. Deze en andere maatregelen hadden echter niet het gewenste effect.
[bewerk] Aanloop
Na zeer capabel gediend te hebben als minister van handel onder de presidenten Warren G. Harding en Calvin Coolidge en de leiding genomen te hebben in de noodhulp na de grote overstromingen van de Mississippi in 1927, werd Hoover in 1928 kandidaat van de Republikeinse partij voor het presidentschap van de Verenigde Staten. Hij zei toen: "Wij hier in Amerika zijn nu dichter bij de eindoverwinning op armoede dan enig land ooit in de geschiedenis van de wereld". Hij stimuleerde de bevolking zoveel mogelijk actief deel te nemen aan de economische groei en vooral ook te investeren in aandelen ("Iedere maand een klein bedrag", was zijn advies). Binnen een paar maanden na zijn aantreden volgde de beurskrach van 1929 en stortte de economie in, richting wat later de Grote Depressie zou heten. Ironisch genoeg werd het behalen van het presidentschap zo voor Herbert Hoover, die in zijn eerder loopbaan geen kwaad scheen te kunnen doen, de slechtste carrière-stap ooit.
Na de krach kondigde Hoover aan dat hij weliswaar de staatsuitgaven in balans zou houden, maar toch de belastingen zou verlagen en de uitgaven aan openbare werken op zou voeren. Hij tekende echter de Hawley-Smoot Tariff Act, die de invoerrechten op 20.000 belastbare producten opschroefde. Deze wet wordt vaak verantwoordelijk gehouden voor het verergeren van de Depressie en wordt ook vaak gezien als Hoovers grootste politieke blunder. Het inperken van de hoeveelheid geld in vrije omloop door de regering-Hoover (uit vrees voor inflatie) wordt door moderne economen ook gezien als een verkeerde tactiek, gegeven de situatie.
Hoovers minister van financiën was overigens Andrew Mellon, een zittenblijver van de regering-Coolidge.
[bewerk] Hoover en de economie
Herbert Hoover is een van de minst begrepen en meest afgebroken presidenten uit de geschiedenis van de Verenigde Staten. Politiek gekleurde aantijgingen dat hij een "laissez-faire" president was die niet van zijn gat wou komen om iets aan de economie te doen, blijven tot op de dag van vandaag opgang doen, ondanks duidelijk bewijs van het tegendeel. Dankzij Hoovers ervaringen in de Eerste Wereldoorlog geloofde hij er heilig in dat de overheid de middelen had om het leven van mensen op een positieve manier te beïnvloeden. Het resultaat hiervan was dat Hoover niet alleen toenadering tot het Amerikaans Congres zocht om de economie aan te pakken, maar dat hij ook zijn uitvoerende macht gebruikte om verschillende programma's op te zetten en hervormingen door te voeren.
De volgende lijst is een samenvatting van een aantal stappen die Hoover, ook bekend als "de vergeten progressief", ondernam om de economie te ondersteunen en het lijden van het Amerikaanse volk te verhelpen.
- Hij tekende de Emergency Relief and Construction Act, de eerste bijstandswet van de federale overheid
- Hij voerde de uitgaven aan publieke werken op, onder andere door:
- een verzoek aan het Congres voor $400 miljoen extra voor het Federale Bouw Programma
- een directief aan het ministerie van handel in december 1929 om een Publieke Bouwdivisie op te zetten
- extra subsidies voor scheepsbouw door de Federale Raad voor de Scheepsvaart
- het aansporen van de gouverneurs van de staten om hun publieke werken op te voeren (hoewel weinigen hieraan gehoor gaven)
- Hij tekende de Federal Home Loan Bank Act die het Federal Home Loan Banking System in het leven riep om burgers bij te staan in het verkrijgen van leningen voor de aanschaf van een eigen woning
- Hij voerde de subsidies voor de boeren (die het zeer moeilijk hadden) op
- Hij zette de President's Emergency Relief Organization op om lokale, private hulporganisaties te organiseren met als resultaat ruim 3000 noodhulp-comités door de hele VS heen
- Hij spoorde bankiers aan om de National Credit Corporation op te zetten om banken bij te staan die in financiële nood verkeerden om zo de fondsen van mensen met bankrekeningen veilig te stellen
- Hij spoorde bedrijven actief aan om tijdens de Grote Depressie de lonen hoog te houden. Veel zakenlieden, met name Henry Ford, verhoogden de lonen van werknemers (of hielden ze gelijk) aan het begin van de Depressie in de hoop dat het voorzien van werknemers van veel geld de economische malaise tot staan zou brengen.
- Hij tekende de Reconstruction Finance Act. Deze wet riep de Reconstruction Finance Corporation in het leven die leningen aan staten verstrekte voor publieke werken en noodhulp. Ook verstrekte de organisatie leningen aan banken, spoorlijnen en boerenleenbanken.
- Hij verhoogde invoertarieven om Amerikaanse banen te behouden. Na hoorzittingen van het Ways and Means comité stemde het Congres in met wetgeving die Hoover ondertekende, ondanks enige aarzeling. Het effect van deze Hawley-Smoot Tariff Act was echter een globale handelsoorlog die vaak gezien wordt als reden voor het verergeren van de Depressie. Tegenwoordig wordt dit gezien als een klassiek voorbeeld van goedbedoeld handelen van de overheid dat een zwaar negatieve impact heeft.
Om al deze maatregelen te kunnen betalen, stemde Hoover in met de stevigste belastingverhoging ooit in de Verenigde Staten. De Revenue Act van 1932 verhoogde de inkomstenbelasting voor de hoogste inkomens van 25% tot 63%; de onroerendgoedbelasting en ondernemersbelasting gingen met bijna 15% omhoog. Hoover spoorde het Congres ook aan om de New York Stock Exchange onder de loep te nemen; deze druk resulteerde in een aantal hervormingen.
Ondanks deze maatregelen en rigoureus ingrijpen van Hoovers opvolger FDR, verbeterde de economie niet. In 1937-38 vond een zware recessie plaats (die sommige economen zelfs als een depressie bestempelen) en de economie had het moeilijk tot in de jaren 1940 (de werkloosheid viel pas in 1942 terug tot onder de 9,9%).
[bewerk] Het Bonus Army Incident
In juli 1932 demonstreerden veteranen van de Eerste Wereldoorlog en hun families in Washington D.C. om een "bonus" onmiddellijk uitbetaald te krijgen die hen door de Bonus Act van 1924 beloofd was, om uitbetaald te worden in 1945. Hoover zette het leger in om de ongenode gasten uit het Capitool te verwijderen en kreeg stevige kritiek te verduren omdat dit waarschijnlijk een overtreding van de Posse Comitatus Act van 1878 was.
[bewerk] Na zijn presidentschap
Hoovers politieke tegenstanders in het Congres, die hij ervan verdacht zijn programma's tegen te werken om politieke redenen, schilderden hem af als een wrede en gevoelloze president.
Hoover leed een zware nederlaag bij de verkiezingen van 1932 en werd in 1933 opgevolgd door de Democraat Franklin Delano Roosevelt. Hoewel hij onmiddellijke steun uitsprak voor de president in diens pogingen om de economie vlot te trekken, werd hij wel een zware criticus van de New Deal en waarschuwde hij herhaaldelijk tegen een te grote rol van de overheid. Hij legde zijn angsten neer in zijn boek The Challenge to Liberty, waarin hij fascisme, communisme en socialisme beschrijft als vijanden van de traditionele, Amerikaanse vrijheden.
In 1947 stelde president Harry S. Truman Hoover aan als lid van een commissie (die hem tot voorzitter bombardeerde) om de presidentiële departementen te hervormen. Door president Dwight D. Eisenhower werd hij in 1953 aangesteld als lid van een dergelijke commissie. Vele economieën resulteerden uit de voorstellen van beide commissies. Door de jaren heen schreef Hoover vele artikelen en boeken; aan één van deze was hij bezig toen hij op 20 oktober 1964 in New York overleed aan darmkanker.
[bewerk] Bekende uitspraken
- "Echt, Amerikaans liberalisme weerspreekt het wezen van socialisme" – uit The Challenge to Liberty, p.57
[bewerk] Aanstellingen aan het Amerikaanse Hooggerechtshof
[bewerk] Externe bronnen
| President van de Verenigde Staten Washington | J. Adams | Jefferson | Madison | Monroe | J.Q. Adams | Jackson | Van Buren | W.H. Harrison | Tyler | Polk | Taylor | Fillmore | Pierce | Buchanan | Lincoln | A. Johnson | Grant | Hayes | Garfield | Arthur | Cleveland | B. Harrison | Cleveland | McKinley | T. Roosevelt | Taft | Wilson | Harding | Coolidge | Hoover | F.D. Roosevelt | Truman | Eisenhower | Kennedy | L.B. Johnson | Nixon | Ford | Carter | Reagan | G.H.W. Bush | Clinton | G.W. Bush |
 |
