Boogiewoogie (piano)
Boogie Woogie is een pianospeelstijl ontstaan aan het eind van de 19e eeuw in Amerika. Het is een opwindende, ritmische pianoblues, waarbij de linkerhand een zeer strak ritme speelt en de rechterhand allerlei bluesloopjes in verschillende maatvoering mag spelen. Die stijl, "syncopating", kwam in die tijd ook via de ragtime in de belangstelling.
Inhoud |
[bewerk] Geschiedenis
Een 'geboortedatum' van de stijl is - net als blues- niet aan te duiden. Grof gezegd kan gesteld worden, dat tussen 1870 (kort na de afschaffing van de slavernij) en 1920 de muziek zich in verschillende gedaanten gemanifesteerd heeft. De pianisten die deze stijl beheersten waren zeer geliefd, omdat ze naast het boogiewoogiespelen ook verhalen vertelden, nieuwtjes doorgaven en diverse volksliedjes konden zingen. Hierdoor waren ze gevrijwaard van het vele geweld dat plaatsvond en konden ze tamelijk ongestoord rondreizen.
Dat optreden deden ze in goedkope kroegen, barrelhouses of "juke joints" genaamd, waar gedanst kon worden en feestgevierd. Tijdens die grote feesten zou de boogiewoogiestijl zijn ontstaan. Anderen schrijven ook de trein, met name de kadans van de wielen, een rol toe in het ontstaan van deze muziek. Veel mensen hadden een zwervend bestaan als landarbeider en liftten vaak mee op de goederentreinen. Een feit is dat in veel bluessongs de trein een belangrijk onderwerp is.
Een ander belangrijk punt is dat, onder de akoestische (begeleidings)instrumenten, een piano een veel groter volume had dan een gitaar. Daardoor werd de piano veel gebruikt. Verder werd ook de muziekvorm ragtime als basis voor deze "nieuwe" pianospeelstijl gebruikt.
Pas na 1920 kwam de term boogie woogie in zwang. Met de opkomst van elektriciteit en opnametechnieken werd het werk van veel boogiewoogiepianisten vastgelegd. In de volgende jaren zou deze muziek een snelle opmars ook bij blanke luisteraars beleven.
