തെയ്യം
വിക്കിപീഡിയ, ഒരു സ്വതന്ത്ര വിജ്ഞാനകോശം.
മലബാറില്‍(വടക്കന്‍ കേരളം) കാണുന്ന ഒരു അനുഷ്ഠാന കലയാണ്‌ തെയ്യം. ദൈവം എന്ന പദത്തില്‍ നിന്നാണ്‌ തെയ്യത്തിന്റെ ഉത്പത്തി. ആര്യാധിനിവേശത്തിനു കീഴ്പെടാത്ത ദ്രാവിഡ പഴമയാണ്‌ തെയ്യങ്ങള്‍. പഴയങ്ങാടി പുഴയ്ക്കു വടക്കോട്ട്‌ 'കളിയാട്ടം' എന്നും പഴയങ്ങാടി മുതല്‍ വളപട്ടണം വരെ 'തെയ്യം' എന്നും വളപട്ടണം മുതല്‍ തെക്കോട്ട്‌ 'തിറയാട്ടം' എന്നും തെയ്യം അറിയപ്പെടുന്നു. നൃത്തം ചെയ്യുന്ന ദേവതമാരാണു തെയ്യങ്ങള്‍. തെയ്യത്തിന്റെ നര്‍ത്തനം തെയ്യാട്ടം എന്നും തെയ്യത്തിന്റെ വേഷത്തെ തെയ്യക്കോലം എന്നും പറയുന്നു. തെയ്യത്തിനായി പാടി വരുന്ന പാട്ടുകളെ] തോറ്റം പാട്ടുകള്‍ എന്നാണു പറയുക. തോറ്റം എന്നാല്‍ സ്ത്രോത്രം എന്നു തന്നെയാണു മനസ്സിലാക്കേണ്ടത്‌. തെയ്യത്തിനു മുമ്പായി വെള്ളാട്ടം എന്നൊരു അനുഷ്ഠാനം കൂടി കണ്ടു വരുന്നു. ഒരു തികഞ്ഞ അനുഷ്ഠാന കലയില്‍ വേണ്ട മന്ത്രാനുഷ്ഠാനം, തന്ത്രാനുഷ്ഠാനം, കര്‍മ്മാനുഷ്ഠാനം, വ്രതാനുഷ്ഠാനം എന്നിവയെല്ലാം തെയ്യത്തിനും ആവശ്യമാണ്‌. തെയ്യത്തിനു സമമായ ദക്ഷിണകേരള അനുഷ്ഠാനമാണു പടയണി.
ഉള്ളടക്കം |
[തിരുത്തുക] ചരിത്രം
ബ്രാഹ്മണര്‍ അധികമായും കാണപ്പെട്ടിരുന്ന കോലോത്തുനാട്ടിലെ പയ്യന്നൂരും പെരിംചെല്ലൂരും (തളിപ്പറമ്പ) അമ്പലങ്ങള്‍ ധാ‍രാളമായി ഉണ്ടായത് തെയ്യങ്ങളുടേയും മറ്റ് അനുബന്ധകലകളുടേയും പ്രചാരത്തിന് കാരണമായി. കേരളോല്‍പ്പത്തി പ്രകാരം പരശുരാമനാണ് കളിയാട്ടം, പുറവേല, ദേവിയാട്ടം (തെയ്യം) എന്നിവ സൃഷ്ടിച്ചത്. അദ്ദേഹം തെയ്യം കെട്ടാനുള്ള അനുവാദം പാണന്‍, വേലന്‍, വണ്ണാന്‍ എന്നീ ജാതികള്‍ക്ക് കല്‍പ്പിച്ചു കൊടുത്തു. ബ്രാഹ്മണന്മാരുടെ മേല്‍നോട്ടത്തില്‍ ഈ ജാതിക്കാര്‍ തെയ്യം രൂപപ്പെടുത്തുകയും വളര്‍ത്തിയെടുക്കുകയും മെച്ചപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു. വളരെ നാള്‍ കൊണ്ട് സാമൂഹികമായ മാറ്റങ്ങള്‍ പലതും ഉണ്ടാകുകയും അമ്പലങ്ങള്‍ മേല്‍ജാതിക്കാരുടെ കൈവശമാകുകയും തെയ്യം താഴ്ന്ന ജാതിക്കാരില്‍ മാത്രം നിക്ഷിപ്തമാകുകയും ചെയ്തു. ജാതിവ്യവസ്ഥയ്ക്ക് കാര്യമായ മാറ്റങ്ങള്‍ ഒരിക്കലും ഉണ്ടാവാതിരുന്നതിനാല്‍ ഈ ജാതികള്‍ തമ്മില്‍ യാതൊരു സംഘര്‍ഷവും നാളിതുവരെ തെയ്യത്തിന്റെ പേരില്‍ ഉണ്ടായില്ല. ഭാരതീയ നാഗരികതയുടെ വളര്‍ച്ച (The Birth of Indian Civilization 1968 p.3039) എന്ന പുസ്തകത്തില്‍ ബ്രിഡ്ജെറ്റും റെയ്മണ്ട് അല്‍ചിനും പറയുന്നത് നിയോളിത്തിക്ക് (Neolithic), കാല്‍കോലിത്തിക്ക് (Chalcolithic) സംസ്കാരങ്ങളുടെ സമയത്ത് തന്നെ ഉണ്ടായി വന്ന മതപരമായ കാര്യങ്ങളില്‍ നിന്ന് കാര്യമായ ഒരു വ്യത്യാസവും ഇന്നും ഹൈന്ദവ മതത്തിനോ ആചാരങ്ങള്‍ക്കോ ഉണ്ടായിട്ടില്ലെന്നതാണ്.
[തിരുത്തുക] വേഷവിശേഷം
ശിവഭൂതാതികളുടെ തെയ്യങ്ങളാണു കൂടുതെലെങ്കിലും, കാളിയും, ചാമുണ്ഡിയും,ഗന്ധര്‍വനും, യക്ഷിയും, നാഗവും, സമീപ പ്രദേശങ്ങളിലെ വീരന്മാരും, എല്ലാം തെയ്യദേവതകളാണ്‌. ഏതാണ്ട്‌ അഞ്ഞൂറോളം തെയ്യങ്ങള്‍ ഉണ്ടെന്നാണു പറയപ്പെടുന്നത്‌. എങ്കിലും നൂറ്റിരുപതോളം തെയ്യങ്ങളാണ്‌ സാധാരണമായിട്ടുള്ളത്‌. മുഖത്തെഴുത്ത്‌, മെയ്യെഴുത്ത്‌, ചമയങ്ങള്‍, വേഷങ്ങള്‍ എന്നിവ ഉപയോഗിച്ചാണു തെയ്യ്ങ്ങളെ പരസ്പരം വേര്‍തിരിക്കുന്നത്‌. അരിപ്പൊടിചാന്ത്‌, ചുട്ടെടുത്ത നൂറ്‌, മഞ്ഞള്‍പ്പൊടി എന്നിവ നിറങ്ങള്‍ക്കായി ഉപയോഗിക്കുന്നു. ശുദ്ധജലം, വെളിച്ചെണ്ണ എന്നിവ ഉപയോഗിച്ചാണ്‌ നിറങ്ങളെ ചാലിക്കുന്നത്‌. തെങ്ങോലയുടെ ഈര്‍ക്കില്‍ ചതച്ചാണ്‌ ചായമെഴുത്തിനുപയൊഗിക്കുന്നത്‌. ചിത്രമെഴുത്തുകാരെ എഴുത്താളര്‍ എന്നു പറയുന്നു. തലപ്പാളി, ചെന്നിമലര്‍ എന്നിവ മുഖത്തും, വള, കടകം, ചൂടകം എന്നിവ കൈകളിലും, ചിലമ്പ്‌, മണിക്കയല്‌, പറ്റുമ്പാടകം എന്നിവ കാലിലും തെയ്യവേഷത്തില്‍ നിര്‍ബന്ധമാണ്‌. കവുങ്ങിന്‍ പാളയും മറ്റും കൊണ്ടുള്ള പൊയ്‌മുഖങ്ങള്‍ അണിയുന്നവരും, പൊയ്‌ക്കണ്ണ്‍ വെച്ചവരും, താടിമീശവെച്ചവരുമായ തെയ്യങ്ങളേയും കാണാം.
[തിരുത്തുക] സാമൂഹിക പ്രാധാന്യം
ഒരു തികഞ്ഞ ഹൈന്ദവ അനുഷ്ഠാനമായ തെയ്യത്തില്‍ കാണുന്ന മാപ്പിള ചാമുണ്ഡി, മുക്രി തെയ്യം, ആലി തെയ്യം, ഉമ്മച്ചി തെയ്യം മുതലായ മാപ്പിള തെയ്യങ്ങള്‍ മലബാറിന്റെ സാമൂഹിക നിഷ്പക്ഷതയ്ക്ക്‌ ഉത്തമോദാഹരണമാണ്‌. 'നാങ്കളെ കൊത്ത്യാലുമൊന്നല്ലെ ചോര,നീങ്കളെ കൊത്ത്യാലുമൊന്നല്ലെ ചോര' എന്നു ചോദിക്കുന്ന പൊട്ടന്‍തെയ്യവും തെളിയിക്കുന്നതു മറ്റൊന്നല്ല.
