Heliografía
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
A heliografía é un procedemento fotográfico creado por Nicéphore Niepce, quen distinguía entre as imaxes que sendo obtidas con este método supuñan reproducións de gravados xa existentes, chamadas heliograbados, e as imaxes captadas directamente do natural pola cámara, ás que chamaba puntos de vista.
O procedemento supuña a utilización da cámara escura e o emprego de diferentes materiais como soporte sensibilizado, entre eles o papel, o cristal ou diversos metais como o estaño, o cobre, o peltre, entre outros. Para a obtención das imaxes precisábase un tempo de exposición da placa á luz de dúas horas.
Segundo o contrato de asociación suscrito con Daguerre, o día 14 de decembro de 1829, para o desenvolvemento e comercialización do invento, o método encontrábase composto dos seguintes pasos: nunha pedra, un papel ou unha placa de metal - de cobre prateada, por exemplo- estendíase un verniz realizado con betume de Xudea disolto en aceite esencial de lavanda, posteriormente se expoñía a placa á luz na cámara escura, para pasar despois a bañar a mesma nun disolvente composto de aceite de lavanda e de aceite de petróleo branco e, posteriormente, lavalo con auga temperada, podéndose entón apreciar a imaxe obtida.
Este método non resolveu totalmente a cuestión da fixación das imaxes, motivo polo cal se acababan perdendo.
[editar] Véxase tamén
- Debuxos fotoxénicos
