پشتخه

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

پشتخه واژه‌ای است در گویش فارسی لارستانی و معنی آن پشته، پشتواره، ارتفاعی نه بس بلند از زمین، تل، تپه ، توده، نجد و ربوه است. پشته درست بهمان معنی نجد که معمولاً فلات گویند، در پارسی دری و در برخی گویشهای محلی بکار رفته‌است. همچنین در لهجه کوخِردی در هرمزگان بکار می‌رود.

[ویرایش] پشتخه‌های کوخرد

پشته‌های کوخرد عبارت‌اند از: پشتخه مدی آباد، پشتخه جابر، پشتخه باغ زرد، پشتخه مُؤه مهمد، پشتخه ترارو، پشتخه مزاجان، پشتخه شاه حسینی ، پشتخه پاراو، پشتخه مـد کمدین، پشتخه کنار، پشتخه دیوونی پشتخه چتی، پشتخه مرخاو، پشتخه بست گز، پشتخه باپیر، پشتخه خرتل ، پشتخه لاور کالون، پشتخه پشکری، پشتخه خورموئی، پشتخه تونه مصلی،، پشتخه بهرزشتو، پشتخه کنخور، پشتخه گروهی مد عبدالرحیمی، پشتخه گروهی مد یوسفی، پشتخه آودون علی، پشتخه او شیرینو جایی سرسبز و زیبا در فصل زمستان و بهار در آنجا خیر و اَکال و تُرُشُه و کُمپُر و مِیَل بشکل غیر قابل تصور درست می‌شود، در آنجا آب انبار برکه کاروانسرا، خانه، چهارطاقی، آشپزخانه و نمازگاه هم وجود دارد. مردم بتفریح می‌روند در آنجا و جایی است خیلی با صفا.

[ویرایش] پشتخه او شیرینو

در پُشتُه و درواه او شیرینو درختهای گوناگونی وجود دارد که در مواسم مختلف پرندگان روی شاخه آنها لانه می‌سازند، از انواع پرندگان که در پشتخه او شیرینو زندگی می‌کنند: کبک، قُمری، بادخور، تیهو، خضیر (کراشکین) و «مرغ سلیمان» یا هدهد و پرندگان مختلف و رنگارنگ، مخصوصاً در فصل زمستان و بهار با آواز دلنشین خود این منطقه کوهستانی را شاد می‌کنند.