مهوه

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

مَهوه یا مهیاوه به عربی ( مِشاوَة ). از اقسام خوردنی‌های شهرستان لار و بستک و منطقه جنوب ایران و هرمزگان می‌باشد. « مهوه » بروزن « قهوه » که گاهی « مهیاوه » یا « مَویُه » هم گفته می‌شود به گویش محلی، در تمام منطقه هرمزگان و به ویژه لارستان روستاهای آن دیده می‌شود و از شهرت زیادی برخوردار است، و آن مایعی است به رنگ تیره مایل به خاکستری و بوی زننده‌ای دارد.

[ویرایش] طرز تهیه مهوه

ابتدا ماهی ساردین ریز بطول پنج تا ده سانتیمتر که بنام « هَشینه» معروف است که بلهجه محلی « مُوتُو » می‌نامند، پس از خشک کرده کوبیده و باجو برشته و خردل (در گویش محلی: خندل) برشته شده و کوبیده شده مخلوط نموده و مقداری نمک وآب به اندازه معینی به آن اضافه نموده که مایع نسبتا روانی بدست می‌آید که همان « مهوه » یا « مهیاوه » است. در بعضی جاها آن را جلوی آفتاب می‌گذارند تا خمیر شود که بوی زننده‌ای نیز پیدا می‌کند.

[ویرایش] طرز مصرف مهیاوه

مهوه را داخل پیاله‌ای در سفره می‌گذارند ودر خوردن آن فقط قسمتی از نان را با آن خیس می‌کنند، طعم آن تند است ونمی توان زیاد خورد. به‌ویژه صبحها به جای پنیر از آن استفاده می‌شود. در بعضی اوقات در موقع پختن نان « مهوه » و روغن رویش می‌کنند و به آن « نان مهوه‌ای » می‌گویند، نان مهوه و روغنی که در این نواحی درست می‌کنند بسیار مشهور است.

[ویرایش] فوائد غذائی مهوه

مهوه دارای فسفر و کلسیم وچربی زیادی است که همگی از ماهی بدست آمده‌است. مردم منطقه جنوب می‌گویند که فرمول مهوه یا (مهیاوه) ابن سینا طبیب و دانشمند ایرانی و یا بقول بعضیها بزرگمهر وزیر انوشیروان تهیه نموده‌است، و معتقدند که خوردن مهوه که دارای خردل هم هست از ابتلاء به بیماری پوستی (پیس) جلو گیری می‌کند. گویا کلمه « مهوه » یا « مهیاوه » در اصل از دو کلمه ماهی و آب مرکب بوده که (آوه) یا (أو) به گویش محلی بمعنای آب می‌باشد، یعنی آب و ماهی.