Αλκατράζ
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Με το όνομα Αλκατράζ ή Αλκατράθ φέρεται μικρή νησίδα στη είσοδο του Κόλπου του Αγίου Φραγκίσκου στις ΗΠΑ.
Η νησίδα αυτή μικρής σχετικής έκτασης, μήκους 530 μέτρων, είναι αρκετά υπερυψωμένη (περίπου 40 μ.) και στο ψηλότερο σημείο της υπήρχαν οι εγκαταστάσεις των άλλοτε ομώνυμων περίφημων ομοσπονδιακών φυλακών από τις οποίες η όποια απόδραση θεωρούταν αδύνατη. Σε μια πλευρά των κτιρίων των φυλακών βρίσκεται εγκατεστημένος ο ομώνυμος φάρος ύψους 70 μέτρων από επιφάνεια θαλάσσης.
Στις 4 Μαΐου του 1946 σημειώθηκε σοβαρότατη εξέγερση των κρατουμένων που εξελίχθηκε σε διήμερη μάχη η οποία τελικά κατεστάλη από επέμβαση μονάδων του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού αφού φονεύθηκαν 3 κρατούμενοι, 2 φύλακες και τραυματίσθηκαν περισσότερα από 15 άτομα.
Στις 11 Ιουνίου του 1962 από τις εν λόγω φυλακές κατάφεραν να δραπετεύσουν οι Φρανκ Μόρρις, Τζον Άγκλιν και Κλάρενς Άγκλιν που θεωρείται πως ήταν και οι μοναδικοί που κατάφεραν ποτέ να αποδράσουν, στην ιστορία των φυλακών αυτών.
Η ιστορία αυτής της απόδρασης έχει μεταφερθεί και στη κινηματογραφική σκηνή με τον τίτλο "Escape from Alcatraz" (Απόδραση στο Αλκατράζ).
Από τις 21 Μαρτίου του 1963 οι ομοσπονδιακές αυτές φυλακές έπαψαν να λειτουργούν, όχι βεβαίως και ο φάρος.
Τοπογραφική ομοιότητα με τις φυλακές Αλκατράζ παρουσίαζαν και οι άλλοτε ελληνικές ναυτικές φυλακές της Ψυτάλλειας έναντι της εισόδου του λιμένα Πειραιώς.
[Επεξεργασία] Ιστορία
Την νήσο Αλκατράζ φέρεται πως πρώτος την ανακάλυψε ο Ισπανός Πλοίαρχος Juan Manuel de Ayala το 1775 και που πρώτος την ονόμασε "Isla de los Alcatraces" (=Νήσο των Πελεκάνων) από ένα τέτοιο πτηνό που είδε σ΄ αυτή. Το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ χρησιμοποίησε αυτό το νησί στην αρχή σαν στρατιωτικές φυλακές (1868-1933). Από το 1934 έγιναν φυλακές για επικίνδυνους εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου. Ως φυλακές έπαψαν να λειτουργούν το 1963. Μετά από κινητοποιήσεις φυσιολατρικών οργανώσεων που ξεκίνησαν το 1969 και αργότερα κατέλαβαν τη νήσο το 1971 αποφασίστηκε τελικά από το 1972 ν΄ αποτελέσει τμήμα του Εθνικού Ψυχαγωγικού Πάρκου της περιοχής όπου και παραμένει σήμερα ως επισκέψιμος χώρος.
